เรียน คุณ boonruk888
จากแนวคำพิพากษาฎีกาที่ 8303/2557 ซึ่งองค์คณะผู้พิพากษาฎีกาได้วินิจฉัยว่า "แม้ใบกำกับภาษีพิพาทระบุชื่อและที่อยู่ของผู้ซื้อสินค้าหรือผู้รับบริการ ไม่ตรงหรือไม่ครบถ้วนตามรายการที่จดทะเบียน แต่ก็ไม่ทำให้เกิดความเข้าใจผิดว่าเป็นใบกำกับภาษีของผู้ประกอบการรายอื่น จึงไม่ถือว่าใบกำกับภาษีพิพาทที่โจทก์ได้รับจากการไฟฟ้าส่วนภูมิภาคและองค์การโทรศัพท์แห่งประเทศไทยเป็นใบกำกับภาษีที่มีข้อความไม่ถูกต้องหรือไม่สมบูรณ์ในส่วนที่เป็นสาระสำคัญตามหลักเกณฑ์และเงื่อนไขที่อธิบดีกำหนดไว้ ภาษีซื้อตามใบกำกับภาษีดังกล่าวจึงไม่ต้องห้ามให้นำมาหักในการคำนวณภาษีมูลค่าเพิ่ม ตาม ป.รัษฎากร มาตรา 82/5 โจทก์จึงมีสิทธินำภาษีมูลค่าเพิ่มตามใบกำกับภาษีพิพาทมาหักในการคำนวณภาษีตาม ป.รัษฎากร มาตรา 82/3 ได้" นั้น
โดยความเคารพคำวินิจฉัยขององค์คณะผู้พิพากษาฎีกา ขออนุมานเหตุผลที่ศาลฎีกาไม่หยิบยกอนุบัญญัติ อาทิ คำสั่งกรมสรรพากรที่ ป. หรือประกาศอธิบดีกรมสรรพากร เกี่ยวกับภาษีมูลค่าเพิ่ม ที่เกี่ยวข้องกับหลักเกณฑ์การออกใบกำกับภาษีมาพิจารณา ทั้งที่มีสภาพบังคับใช้ในฐานะกฎหมายลูก นั้น ท่านคงพิจารณาเห็น "หลักความเป็นธรรม" ในการบริหารการจัดเก็บภาษีอากร ว่า เมื่อพิสูจน์จนเป็นที่ประจักษ์ชัดแก่ทั้งสองฝ่าย คือ ทั้งกรมสรรพากร และผู้ประกอบการแล้วว่า มีการซื้อขายสินค้าดังกล่าวกันจริง มีการชำระภาษีมูลค่าเพิ่มตามใบกำกับภาษีดังกล่าวไปจริง และกรมสรรพากรก็ได้รับภาษีขายจากผู้ประกอบการที่เป็นรัฐวิสหกิจที่เป็นผู้ออกใบกำกับภาษีนั้นแล้ว ใยต้องกริ่งเกรงว่า ใบกำกับภาษีนั้น จะไม่มีการชำระภาษีซื้อกันจริงตามที่่ปรากฏในใบกำกับภาษี
อีกประการหนึ่ง การไม่ยอมให้เครดิตภาษีซื้อเป็นภาระของผู้ประกอบการ ที่จะทำให้ต้นทุนเพิ่มขึ้น อันเป็นผลเสียต่อประเทศชาติ และในท้ายที่สดก็ไปกระทบต่อจำนวนกำไรสุทธิที่จะทำให้รัฐได้ภาษีเงินได้นิติบุคคลลดลงไปอีก รวมทั้งไม่สามารถแข่งขันกับต่างประเทศทั่วโลกได้ อันเป็นเจตนาของการนำระบบภาษีมูลค่าเพิ่มมาใช้
จึงพิจารณาเห็นด้วยกับแนวคำพิพากษาฎีกาดังกล่าว ครับ
หากคุณ boonruk888 หรือเพื่อนๆ ท่านอื่น มีความเห็นเพิ่มเติมประการใด ก็แชร์เข้าไปได้ครับ